Herfsttaart voor een jarige

Een van mijn eerste echte taarten was een taart voor een jarige vriend van de hockeyclub.
Zo enthousiast als ik was begon ik al op de woensdag, op zich geen enkel probleem.
Het is zelfs handiger om je kapsel al eerder te bakken.
Maar ja, dan is die klaar en dan...wachten?
Dat is iets waar ik niet zo goed in ben.
Heel voorzichtig ging ik toch telkens een stapje verder, vullen, afsmeren, bekleden en ja, toch ook de decoraties lagen er binnen niet al te lange tijd opgeplakt.
Mooi, rust in de donder, de taart was af.
Nu alleen nog even wachten tot zaterdag en ik hem weg kon geven.
Tot mijn grote schrik zag ik wat scheurtjes in het marsepein ontstaan, oeps, toch iets te enthousiast geweest?
Met angst en beven bekeek ik zo ongeveer ieder uur de taart en waar ik al bang voor was...de scheurtjes werden scheuren.
Foute boel dus, wederom werk aan de winkel.
In aller ijl opnieuw aan het bakken, vullen, afsmeren en bekleden.
Wat een geluk dat ik met de decoraties al iets te fanatiek was geweest, genoeg op voorraad om nog een taart te kunnen versieren.
Uiteindelijk is het dan ook gelukt om 's avonds een pronkstukje af te leveren bij de jarige voorzitter.

Met veel enthousiasme werd de taart in ontvangst genomen en met even veel enthousiasme werd die naar een veilige plek verhuisd, niet bedoeld voor de hongerige monden van de aanwezige gasten schijnbaar.